„Nije teško videti da naše doba predstavlja doba rađanja jednog novog perioda i prelaženja u njega. Duh je raskinuo sa dosadašnjim svetom svoga postojanja i predstavljanja i sada je upravo pri tome da ih utopi u prošlost, pa radi na svome preobražaju. Doduše, duh nikada ne miruje već se stalno kreće napred. (…) Duh koji se izobražava ide u svome sazrevanju polako i tiho ka svome novom obliku, ukida jedan za drugim pojedine deliće zgrade svog prethodnog sveta; nepostojanost toga sveta nagoveštavaju samo pojedini simptomi: lakomislenost, kao i dosadnost koje u postojećem uzimaju maha, neodređeno naslućivanje nečeg nepoznatog, sve su to vesnici približavanja nečeg novog. Ovo postepeno razdrobljavanje, koje nije izmenilo fizionomiju celine, prekida se onim ishodom koji, poput munje, odjednom postavlja građevinu novog sveta.”
V. F. Hegel, Fenomenologija duha
